25.6.09

Bai

Bai adonde te chama l coraçón,
bai adonde te está la felcidade
i adonde nace la fuonte de la berdade,
inda que solo aches desilusión.

Anda de modo que nun baias an balde,
cuidado, nun te ancandile la lhibardade,
essa estreilha de purmeira culidade,
que precura çfazer la escuridón,

estreilha essa que guia l camineiro!
Mas sou fulgor puode ser traiçoneiro
para aqueilhes que ponen nel l coraçón
todo anteiro, sien antendimiento.

Pára un cibico, piensa un momento:

Lhibardade ye amor nó eilusión.

(no oureginal)
Vai
Vai aonde te chama o coração,
vai aonde te está a felicidade
e onde nasce a fonte da verdade,
inda que encontres só desilusão.

Anda de modo que não vás em vão,
cuidado, não te ofusque a liberdade,
essa estrela de prima qualidade,
que busca dissipar a escuridão,

estrela essa que guia o caminheiro!
Mas seu fulgor pode ser traiçoeiro
àqueles que põem nele o coração
todo inteirinho, sem discernimento.

Pára um instante, reflecte um momento:
Liberdade é amor, não ilusão.

Padre Zé
Mogofores, Agosto de 2007

15.6.09

Poemas bígamos

1.
Camboios na mesma lhinha
pantasmas na mesma cuonta
dues bicas na mesma fuonte
un solo riu que son dous.
Partitura a duas mãos
solta do mesmo piano
encosta que se define
no subir e no descer.

2.
Nascem-me aos pares as palavras
sossega-me tê-las sempre em duplicado
mas hai palabras nones
afeito a todo an doble
queda-me ende l mundo a meio.


Hai palabras ambejosas
mal sal ua
ben la outra

tradução simultânea
que ninguém me paga.

Hai palabras que s’arrepélan:
se digo pila
não é pia de água benta;
se digo pieça
há logo peças que rangem.

3. o meu computador não sabe mirandês. É o meu pior aluno. Como não conhece as minhas palavras mirandesas sublinha-as a vermelho e a verde. Podie ousar outras quelores i zenhar ua cinta de la bielha. Mas nó: adbirte-se a meter-me grima un miedo antigo.

I dou cula mie pursora purmaira na pantalha
de régua a cobrar las faltas de l ditado
de barielha a spreitar l mirandés de l recreio
que se scapa puls uocos antre dues falas
i chube cume azeite nun mar d’auga
.

4.
Sinto os passos do poema: não
sei a língua em que caminha.
Suspensas na mão
ficam ansiosas as palavras:
gesto que busca o ser.
Ne l silenço
nun cuorren las palabras
sona solo l sou ceçar;
palabras an ser
spritos puros.

Francisco Niebro - Pul alrobés de ls calhos / Por dentro dos calos

9.6.09

88 anhos de lhucideç

ANDENHEIRADOS

Agiotas andenheirados
Que andan caminos trocados
Cun que agraban sous pecados,
Pensan nun haber peligro
De bibir nua prisión,
Porque ténen adbogados
Mui espiertos, sofsticados,
I un amigo berdadeiro
Buono serbidor, l Don Denheiro.

Bisto que l tiempo todo cura,
Tamien squece la usura.
Ponendo la capa de la brandura,
La juíza dá la senténcia :
Nada desso quedou probado.

No talho, l réu queda eilibado.
Á que alegrie ancuntenida.
Sal pula puorta delantreira
Puls amigos oubacionado,
Será beisado i abraçado
Cantando bitória i glória.
Demostraçón mui castiça.
Mas hai quien diga an boç submissa:
Neste Pertual abançado
Adonde se escundiu la justícia?

no oureginal
ENDINHEIRADOS

Agiotas endinheirados
Que andam caminhos errados
Com que agravam seus pecados,
Presumem não haver perigo
De habitar um chilindró,
Porque têm advogados
Muitos espertos, sofisticados,
E um amigo verdadeiro
Bom servidor, o Dom Dinheiro.

Visto que o tempo tudo cura,
Também esquece a usura.
Pondo a beca da brandura,
A juíza dá a sentença:
Nada disso ficou provado.

No banco, o réu fica ilibado.
Oh que alegria incontida.
Sai pela porta dianteira
Pelos amigos ovacionado,
Será beijado e abraçado
Cantando glória e vitória.
Demonstração muito castiça.
Mas há quem diga em voz submissa:
Neste Portugal avançado
Aonde se escondeu a justiça?

Mogofores, 10-04-2009

José F. Fernandes – Padre Zé

3.6.09

Manulielho

Tenie tiu Zé Francisco ua receitica pa ls lhados de Bal d’Aigla: ua cortina, dues tierras i algun cerrado arrendados, que arar i pacer nun podie por bias de quedar mui loinge para fabricar i tratar: quatro léguas nun era cume chegar a las fraldas de l Sierro i propiedades que nun miran l amo al menos ua béç no anho perden marcaciones e crian sbarrulhados cada hora i quando.
Cume nun era home de meias cuontas resolbiu bender no termo de las arribas para aspuis cun esse denheiro mercar outro tanto ou más no termo de Cicuiro, afinal siempre quedaba a la mano i falaba-se que alguas de las propiedades que habien sido tiradas a la Eigreija no tiempo de la reboluçón serien puostas a benda an Bregáncia por hasta pública.
Pulas biesperas de l leilón alhá se bota a camino miu Zé Francisco, bien ampimponado i de carteira anchada, a camino de Bregáncia. Anté parecie un bezerreiro de la feira de l Naso siempre pronto a negociar la cria.
Serie por ende meia manhana, no tiempo de la poda, quando a las eiras de Sant’Amaro i antes de buolber adreitos a Fuonte Frie, se dá de caras cun Tiu Manulielho acabado de salir de la binha inda a meio podar.
- Antón adonde ides tán pimpón tiu Zé? Nun me digais que hoije és la feira de Bumioso? Atirou nua fala meio espanholada por bias de las sues ouriges cantábricas.
I antre ua risica meio escundida, meio ambergonhada alhá le cuntou que iba a Bregáncia para mercar algun prédio desses que habien tirado de las abadias i cousas assi. I iban a botar buonos lotes a benda, nó que los curas tienien posse de l melhor que habie no lhugar i no termo!
- Mira, anté me dçfize de la receita de la tie an Bal d’Aigla para poder ambriar agora eiqui. Bieno mesmo a la moda esta cuonta de tirar las tierras a los curas e botá-las a leilón.
- Mas mirai que esse leilón yá fui la semana passada. Me lo dezírun trasdonte dous guardas que passorun a cabalho an Alcança Lhobos benidos de lhados de Bal de Frades. Agora tenerán que fazer outro porque d’acá naide fui. Mas bós non quedeis an cuidaos que assi que yo sepa bos lo direi.
Cumbersando, alhá buolben los dous Canhada abaixo, cada cual adreitos a sue casa que iban sendo horas de botar la cria pa los pástios.
Inda nun habie passado un més desta cumbersa, cual nun ye la admiraçón de tiu Zé Francisco al ber un rapazote de Manulielho c’ua junta de bacas a arar la huorta de la Fuonte, eilhi bien no meio de l lhugar, huorta essa que habie pertencido a la receita por cuonta de la abadia.
- Á Felipe, antón quien bos arrendou la huorta?
- Naide, tiu Zé! Fui miu pai que la mercou an Bregáncia nun pregón.
Bien ampecadado quedou por haber falado a las buonas cun Manulielho ... se fura hoije, á spanhol framalheiro que nun me lhebabas a las buonas!
Inda se cunta, an cumbersas de outros tiempos, l falsete de Tiu Manulielho, un spanhol fugido de la justícia por haber muorto un home quando era guarda de la floresta nas bordas de l mar Cantábrico, aspuis criado de serbir que se namorou pula filha de l amo i eilha por el i más tarde home de fazienda que inda hoije ye, na sue maior parte, de los herdeiros: Cortina de las Eiras (tamien chamada cortina de l Forno de la Teilha al pie d’adonde hoije ye la cabine de la lhuç); Huorta de la Fuonte; Binha de Sant’Amaro (propiedade toda amparedada antre las eiras i l Carrascal); meio Picón de Baldeglina … tierras mercadas por dous reales nun leilón an que solo apareciu un antressado: Manulielho!

Buonas nuites
i buonos negócios