6.9.10

La perdiç i l Abade Sardina


Alhebantou-se cun las pitas naqueilha manhana de finales de San Juan para ir a rezar ua missa a Cicuiro, ua lhéuga bien andada que fazie a gusto ouserbando un touçon eiqui, los homes na outra galaza, l cuco buscando nial ou la quetobia a sbolaciar alto nos ceremoniales de acasalar.
Fui ua missa rezada de brebe que l tiempo nun andaba de feiçon a grandes demoras pus la yerba iba medrada i l pan meio amarielho. Se calha tamien la família de la almica rezada mal tenie denheiro pa la missa quanto más para dalgun oufício más demorado. Al nacer de l sol yá tornaba al para trás porque la criada i dues filhas habien de ir a alhumbrar la binha que tenie no Camino l Lhombo i el cumo buono patron ua mano inda le darie a las “salagres” mulhieres.
Para nun arrodiar muito, l desaiuno serie un carolo scadarçado de la meia fogaça que haberie de ser l almuorço, botou-se adreitos pulas Porqueiriças. Al passar ua parede, a meia barreira, sentiu bulhir a modos dun sbolaciar rouqueinho no meio de folharascas i fenascos. Quaije se assustou, parou i apurou las oureilhas para se anteirar de adonde benie mesmo aquel rugir. Antre uas queiruolas, yerba seca i uas bergontas de silba sanjoaneira reparou nun canheiro seguido adreitos a un nial de perdiç i a la antrada, anlhaçada, alhá staba l probe animalico quaije a dar las últimas por bias de l lhaço que la prendie. Bendo tamanho sufrir de la mai perdiç, agarrou-la, afrouxou l lhaço i de manos abiertas pensou cun sous botones:
- Dou-te la lhibardade i la bida, mas se calha quien te botou l lhaço tamien stá meio muorto de fame i al melhor tu perdiç serás la pouca chicha que alguien comerá até la segada! Tamien nun ye justo que tire la quemida a quien te lhaçou.
Mal nun habie pensado, mirou l animalico assustado, abriu las manos i ajudou-lo a ganhar un bolo cumo nunca habie botado an sue bida. Ato cuntino, metiu la mano no bolso de la batina i de l lhenço brumeilho que serbie de carteira sacou los dieç reis que habie ganhado cun la missa rezada an Cicuiro, agachou-se, mirou l nial i de manos no lhaço inda preso a ua staca atou-los alhá i pensou que cun aquel denheirico l caçador poderie al menos mercar un toucino an Alcanhiças i atamar la fame a el i a los sous por más dalguns dies.
Até que la perdiç poderá anjeitar l nial – fai outro, pensou – mas cierto cierto ye que hai rezas que mátan fames.

Adaptaçon d’ua cuonta dita este berano por tie Brígeda Sardina, de 88 anhos, nieta de l Abade Manuol Sardina.

5 comentários:

AF disse...

Fantástica la cuonta. Ye de antologie.
Á Boeiro, essa nieta inda coinciu l abó?
Saberá quando se morriu l abade?

abraço,
Amadeu

Boieiro disse...

Bunas nuites

Nó, yá nun cuinciu l abó mas an sous cachicos de lhucideç, diç l nieto que "sabe cuontas de l outro mundo! i ua arte pa la cuntar cumo poucos".

Abraço

AF disse...

Buonas nuites,

Tengo la certidon de nacimiento de Sardina, mas nun cunsigo saber quando se morriu. Por esso ye que te preguntei.
Era antressante saber an que anhos nacírun las filhas puis isso puode ajudar a antender la bida del, puode ser que un die te calhe.
Era mui antressante ajuntar algues dessas cuontas, mas será mui cump~licado.

Un abraço,
Amadeu

Boieiro disse...

Talbeç nó tan custoso.
Inda hai al menos dues nietas bibas.
Bamos falando.

Abraço

Manolacas disse...

Este abade era un sábio cumo yá nun se fázen