15.4.10

L Galhinácio de Matracas

Senhor Pursor, nós beniemos a pedir licença para l oufrecer un galho an die de “deimingo gordo”. Era l questume de todos. L Senhor Pursor marmurou un: “nó, oubrigado” que nós traduzimos cumo un si. No “deimingo gordo” pula manhana, stábamos todos al pie de la scuola. Que cunsuolo! Ls lhibros nesse die nun pesaban i iou quaije me preguntaba se nun me tenerie anganhado antrando na sala sien cerrona al ombro. Nun me anganhei, nó. Matracas, eixecutor, yá eilhi staba a miu lhado a pedir-me l denheiro para acabar de pagar. Será neçairo cuntan que iou tenie l oufício de tesoureiro, ua spéce de menistro de las finanças aquel estudante.
Na chamada Moral ou Euducaçón Cíbica studórun-se ls menistérios. A mi tocou-me la pasta de las finanças. L galho staba anfitado pulas nuossas cumpanheiras, a primor, nó propiamente na casa de Matracas, mas acerca dun cabanhal, anriba d’ua padiola cubierta de rendas, lhaços, fitas. Faltaba mercar arrebuçados i stouretes para aquilho ser de arrebenta i nun quedar atrás de ls anhos atrasiados. Matracas alhá se ancargou de todo i nun perdiu. Corrimos l lhugar cume an prociçón, cul galho na padiola, pal Sr. Pursor. “Bombas” stourórun de las paredes i altos, dun i doutro lhado, cun grandes bózios. Gastou-se nesto toda la manhana, sien priessas. Priessas naqueilha eidade? Para quei se la bida era tan cumprida! Cheguemos por fin a la scuola. L Sr. Pursor aguardaba-mos cuntento. Mandou çtribuir bolhos i arrebuçados i, nun me acordo bien, mas se nun me anganho, tamien licores. Quedaba-le caro. Iou guardei dous bolhos para mius armanicos i para maizica i chuchei dalguns arrebuçados cun gusto. Estes eran melhores que ls outros que mos daba aqueilha “nina de ls cinco uolhos” ou “santa luzia” que nós por fin çurripiemos i scundimos nua frincha. Eideia de Matracas. Hoije, nó, l Sr. Pursor staba quaise a rir, mas siempre mercedor i senhor de l sou lhugar.
Ampeçórun las trobas. Nabiças zdobrou un capacete de papel que spetou na cabeça até l quegote i puso-se a ancarreirar bersos i más bersos “àquelas penas bonitas, áquela crista bermelha, àquelas prumas douradas aquelas esporas de cabalheiros, etc., etc.
Por sue beç saliu-se Matracas, repentista i declamou repimponado un amprobiso de la sue cabeça i de l momento:
Este galo galharóç
Tem patas de retrós
Quando bai para o polheiro
Bai cantando para bós
Cantando – eimendei iou, cun palabras brandas, mas el ye que botou ua risa restralhada pul realismo einédito, ou melhor surrealismo anbersando un outro berbo que ampeça no mesmo sonido i que la decéncia i l respeito nun deixa que seia eiqui puosto. Arrematando: l galho de Matracas que nunca poderie dar uobos, darie qualquiera cousa menos poética cume sustantibos amprudientes. Andábamos an gramática a daprander ls graus i el tubo la feliç suorte de lhebar muita reguada de calcer ou seian bolhos para topar algua cousa neilhes. Brabo Matracas, brabíssimo. Çculpa que te diga: siempre saliste un brutico. Pus até mereciste ua cuonta i quedar na stória de ls galhinácios.
L galho nun iba cantando mas cagando.

José Francisco Fernandes – Padre Zé
26/11/1962

Sem comentários: