9.4.10

Las fiestas de l Lhugar II

cuntinuaçón
Ua de las cousas de que me admiro ye daqueilhes buonos aldeones celebraren l Santo Antonho no coraçón de l’Eimbierno. Respundiran-me ls antigos que alhá tenien las sues rezones. An tiempos dou-se ua grande mortandade nos animales i fazírun ua promessa al Santo de fazer ua fiesta se la peste terminasse, l que acunteciu naqueilha parte de l anho.
No die de Anho Nuobo, ajuntan-se ls moços i ban por carradas de lheinha i tuoros pal grande lhume. Eilhi se bei quien tem unhas i pulso para agarrar i puxar!
Prende-se ua maroma doble a la dceda ou cabeznalha de l carro, antremeia-se de stacas lhargas i bien presas. I agora bamos! Puxar dous a dous, ls de la mesma eidade.
Stacas al peito: - Upa, arriba, arriba, bamos.
- Dás fé daqueilha beç quando todos beijábamos l suolo porque las maromas se patiran?
- I mira que eran bien gordas.
- Nun eran ninguas lhinhas de questureira, nó. Grande fiesta la desse anho cun foguetes de lhágrimas i banda, i seis curas na eigreija a cantar. L que bai acascalhar ende de farrusteiros de todos ls lhugares al redor.
- Á tie Marie, ide purparando ls botielhos i ls galhos … i l arroç doce para ls dançadores.
- Quando ls mardomos passáren nas ruodas de l pan … tengo prometidos dous alqueires. Nó que ls cochinos custan a criar i iou bi un, l más nuobo que, yá de todo, naide daba bida por el.
Chegou l die. Repican las campanas de biespera. Apuis de la nobena acende-se l lhume que anchiu todo l cielo de claridade i d’ua esplosón de chiçpas balientes a sbolaciar. Ls dançadores beilóran ls lhaços más sabidos i ls foguetes estouróran. No fogo preso las bichas antroran a rabear por antre piernas, á! Paticas para que bos quiero! Solo oubi stouros i risadas fuortes anquanto l suolo me dzaparcie debaixo de las botas, aqueilhas nuobas de strena ansebadas i duras.
Las personas de más eidade, an pie, caras afogueadas ponira-se a razonable distáncia de l braseiro guardadas de la calor pulas manos abiertas na palma. La rapaziada, essa fizo la ronda pul lhugar a la lhuç de ls fachucos i al sonido de ls chocalhos. Sí, chocalhos! Porque l buono padre Santo Antonho, l dunzel franciscano ten na tierra sien scándalo, propiedades i ganados i nien paga décima cume ls demás amos que inda por anriba le guardan las canhonas, çquilan la lhana, para esta grande fiesta. Pula mesma rezon scuolhen de mardomo un pastor i el, l Santo, paga a manos lhargas librando todo l ganado de la morrinha i de l lhobo. Bereis manhana na prociçón las grácias feitas i quedareis a saber que l glorioso Santo Antonho ye un grande nuosso amigo, ye buono bezino an quien se puode cunfiar! Merece!
Bandito Santo Antonho i Santo Antão que cuidan de la nuossa fazienda. Nun les dou la maleita, i inda bien … a ls mius ricos cochinos. La ceba stá pronta, agora an passando Todos-ls-Santos que ls dies ampecen a arrefecer, mete-se la faca i fai-se l fumeiro!
- Mas antes hai que amassar l trigo.
- I mercar las tripas na feira pa las tabafeias i chabianos.
- I l miel pa las morcielhas.
- Dezis bien! I denheiro para todo esto?
- Há de se arranjar!
Iou bi, la purmeira beç, la lhuç de l mundo nua manhana frie de Outonho. Talbeç por esso mesmo sentir arrepelado de las matáncias. Deixában-me aperreado ls gritos zasperados de l animal, esse animal çoco que solo sirbe apuis de muorto i solo para esso bibe i angorda. Nun ye que tubisse pena mas metie duolo bé-lo a sufrir. Inda bien que ls matadores cumpadecidos al sigundo golpe de faca l deixan sien un gemido, anquanto l sangre corrie a golfiadas an borbulhones brumeilho i caliente quelor de fuogo. Desatan-se las cuordas i l animal chimpa murcho, arrancando un último sticón. Esses matadores gozan de merecida áurea. Sangre friu (al robés) son cume ua spéce de heiróis i beneméritos de la animalidade, a quein, cun pulso firme nien dan tiempo de sofrir para alhá de l susto! I fázen-lo cun naturalidade i cuncéncia pura!
Sangrados ls cochinos, stenden-se no terreiro i fai-se l lhume. Passou la tragédia, brebe. Las chamas lhebantan-se a restralhar, calcedoras … barbeado i lhabado l muorto prestable ye todo aporbeitado … atencion! atencion cul rabo. Hai nesta tierra ua tradiçon que ye ua perrice pa ls cumbidados de la matáncia i ua glória pal guicho que cunseguir fazer esta façanha: de sacar l rabo al bicho sien que naide l beia.
Nos purmeiros anhos de coleigio, iou, murto de suidades, screbie pul Natal a pedir, alhá an casa, para nun se çqueceren de ls Reis Magos i se pudissen mandar tamien … daquel rabo de cochino tan sabroso. Mas este por dreito pertencie al matador que dun golpe, l atrabessou l coraçón, i mal l deixou sufrir. L matador a sue beç, mostrando ser manos lhargas, questumaba dá-lo a la garotada para repartir: de l más bielho al más nobico. Agora que iou andaba no coleigio, meio-home, meio-rapaç, pertencie-me la parte más gorda. Por fabor … que nun se çquecíssen! Quando la anquemendica chegou, un cumpanheiro más acalorado, alhebantou-la para ls outros an palo de pendón para que todos bissen i se rissen. Houbo palmas i gritarie, mas iou apostei lhougo: yá sei quien nun ha de porbar del! I nó!
Aquel mesmo anho, por perrada, roubórun-mos ls cochinos. Assi mesmo! Na biespera a la nuite, ls bezinos, sorrateiros i, por grande i einorme cumpaixon, fazírun la maldade de abrir la corteilha, sien permisson i dar un passeio a la lhuç de la lhuna para dzanfado daqueilhes tristes que se çpedien de la bida. Apuis, altas horas, resguardóran-los, sabe-se alhá adonde?
Ls guichos cumbidados, se querien fiesta, que adabinassen! Se nó … por fin yá tarde apareciran antre risadas i grunhidos. Ye un questume que mete grácia. Mas ye nuite, a la calor de l lhume, antre l tlincar de la mesa i risas i remoques, saboreia-se ua çforra meio agre, cun pinga caliente, ua moda de passa-palabras. Bamos a pregá-la tamien! Deixai star!
- Quien mata manhana? Pus antón que nun tome cuidados i nun tranque bien la puorta.
I botan risas cuntentos, tomando l gusto a l chiste antre garfeadas de chanfaina. Desses, mius amigos, nun haba miedo que stan çafos, mas ai daqueilhes que nun colgan fumeiro, nien juntóran pan no celheiro.

José Francisco Fernandes - Padre Zé
Porto, 13 de Nobembro de 1961

1 comentário:

洪廷甫只當台灣人 disse...

阿彌陀佛 無相佈施


不要吃五辛(葷菜,在古代宗教指的是一些食用後會影響性情、慾望的植
物,主要有五種葷菜,合稱五葷,佛家與道家所指有異。

近代則訛稱含有動物性成分的餐飲食物為「葷菜」,事實上這在古代是稱
之為腥。所謂「葷腥」即這兩類的合稱。 葷菜
維基百科,自由的百科全書
(重定向自五辛) 佛家五葷

在佛家另稱為五辛,五種辛味之菜。根據《楞嚴經》記載,佛家五葷為大
蒜、小蒜、興渠、慈蔥、茖蔥;五葷生啖增恚,使人易怒;熟食發淫,令
人多慾。[1]

《本草備要》註解云:「慈蔥,冬蔥也;茖蔥,山蔥也;興渠,西域菜,云
即中國之荽。」

興渠另說為洋蔥。) 肉 蛋 奶?!











念楞嚴經 *∞窮盡相關 消去無關 證據 時效 念阿彌陀佛往生西方極樂世界











我想製造自己的行為反作用力
不婚 不生子女 生生世世不當老師








log 二0.3010 三0.47710.48 五0.6990 七0.8451 .85
root 二1.414 1.41 三1.732 1.73五 2.236 2.24七 2.646
=>十3.16 π∈Q' 一點八1.34