29.8.08

... ua aldé adonde las cerejeiras ...

Speraba-las siempre al ampeço de júlio. Andebles, bie-las a assomá-se al pingar berde de ls galhos, nun spanto siempre renobado. Rebolbie-la aquel relhuzir, burmeilho cumo un caçuar de la friaige an que se criórun. Benien siempre cun ua priessa an que bundaba un cachico sin atento i yá le habie passado l tiempo. Se las apanhaba, la barriga nun aguantaba a comé-las, por esso gustaba de le apurar l doce an frascos que guardaba duns anhos pa ls outros. Atraie-la aquel arrendundar de ls uolhos a mirá-las i, quando se cansaba, ancarrapitar-se i deixar que l silenço le lhebasse l sonido de las carunhas ne l suolo. Agora, al mirar l baldo cheno deilhas, lhembra se le aqueilha beç an que fura cula armana mais nuoba a acunchigar la binha i, cumo siempre, nun rejistira a aqueilha fuorça que le prendie beiços i uolhos. Ancarrapitada anriba la cerejeira, squeciu-se de l mundo i de l’armana, mais pequeinha i pesada de mais para chubir. Eilha si que fui spierta, cunta inda hoije, scabou la metade de ls balados que le pertencien i mandou-me amolar. Nanhun fruito le çpertaba aquel arregalar d’uolhos, cumo a saborear la pequenheç de l tiempo que tenien, tan cúrtio que mal chegaba a rendir: era un pecado aqueilha burmelhidon apressiada, que nun se podie guardar para alturas de mais fame.
Conheço ua aldé adonde las cerejeiras ténen tuoros cumo bidas, gordos cumo la dureç de ls dies. Pássan l anho anteiro cuncentradas naquel sfergante an que se han de bolber arrebento de lhuç i de quelor, nua priessa danhada que nun spera por naide. Que puode lhebar ua aldé a antressacar las casas cun cerejeiras, mesmo eilhi delantre de ls uolhos, a deixá-le angordar ls tuoros, i a rejistir a çfazé-las an brasa quando al friu yá naide rejiste? Un amigo cumbidou-me a ir alhá a comer cereijas esta fin de sumana, i la pregunta nunca me saliu de ls uolhos, a tirá-le la gana a la boca. Yá tengo la repuosta, i nun se m’amporta que la áchen berdadosa ou nó: solo quien daprendiu l balor de cada cachico, de cada sfergante de bida, era capaç de poner cerejeiras assi i asperar por cereijas que nun dúran l tiempo suberciente, nin son capazes de matar fames que las pessonas rialmente tenien. Solo nua aldé de la raia, la rejistença se puode ler nun fruito. Afeita a eisércitos de chacina i de cunquista, a mortandades i a rapina, a guerras sin cunta, i todo esto al lhargo de seclos, ye capaç de le dar todo l balor al sfergante de bida i de fuorça de spera que ua cerejeira trai: nun mata fames, mas cunsola; nun atama la dureç de l anho, mas alhumbra cumo claron sien tiempo i al meio dua lharga spera come-se an ourgasmo.
Las cerejeiras son ua eirracionalidade antre l oundiar de las senaras, l berde de las binhas, la proua de ls castanheiros. Mas fázen sentido. Al meio de l sereno i de la paç de l’aldé, las cerejeiras reperséntan aquel lhado mais sensible, mais criatibo, mais einigmático, mais poético, que a cada anho arrebenta. Anque las própias pessonas nun l sában, eilhas son la rejistença pura, an ser. Quien fur a Cicuiro i pousar ls uolhos na bielha cerejeira, de tuoro yá seco, talbeç sinta que ye magie l que inda le cuorre andrento i, ua beç por anho, por uns sfergantes, s’assoma an cereijas
.
.
Atento: se Cicuiro tubisse chabe, ua d'ouro cun ramalhetes de çreijas serie pal tiu de la gorra. Cume ye un lhugarico abierto a todo mundo, soltamos la fuolha todo l'anho a quien mos quier assí tan bien!
.
Buonas tardes
i buona suorte

3.8.08

Fincón de suonhos


Tenie l sol acabado de nacer naqueilha manhana de Agosto, clara, sien anubrados, l lhusco fusco de la nuite iba-se torcendo de azul sereno que ampurriaba las estreilhas más teimosas para trás, assi cume quien esconde lhuzicas nun cerrón i las solta outra béç mal la lhuna ampeça a mostrar-se toda pimpona, quando la mai de Luís soltaba la junta de bacas, un bitelico i la burra para fuora de la loija adreitos a los restrolhos an busca de espigas i algua yerbica más dóndia de la ourbalheira.

Las medas a los poucos habien sido acarreadas para bornales nas trés eiras que ajuntában la pouca farturica que inda habie para alhá de las fames de “antre l castanho i l çreijo”: l trigo para amassar uas fogacicas a cheirar a murrón i l centeno pa la cria.

L marfolho de la baixa de la Lhagonica era para adonde él lhebarie la boiada: cuidados más que muitos cun las huortas de l Prado i de los Lhameirones nun fusse la marela, la celindra ou dambas a estroçar algun freijonal. Para zgrácia i amoladela de sobra bastou quando los carabineiros biróran l armano yá quaije na raia de Fráncia! Quedoran todos cume quien ceba i nun mata, la casa tán ampenhada que nien los dous bitelicos chegarien para pagar las trinta notas a tie Marie por ampréstimo de ua canseira que nun dou an nada. Aquel anho yá nun poderien ir a la tourada a Alcanhiças i muito menos al Naso, que roupa nun habie i de calçado sobraban las albarcas i un par de botas gaçpiadas meia dúzia de bezes por tiu Florentino Caldeireiro.

Na purmeira hora, inda meio pula fresca, la cria an busca de sustento i Luís, meio a miedo nun fusse algun guarda ou carabineiro ralhá-lo por estar naquel sítio de naide, alhá s’ancarrapitou más ua béç no fincón de la raia que era la sue jinela pa l mundo i espargidor de suonhos. Ah! tanto mundo a espera de ser çcubierto! Para que lhados quedarie l mar?! Las ganas que tenie de ber aqueilha auga toda junta cume l lhibro de la escuola l mostraba. Quedaba horas a filo a ber las bacas i a mirar biaijes naquel cielo lhançól dal Praino anté perder de bista, outras bezes miraba l lhabor de las fromigas pul carreirón cargando semientes adreitos al fromigueiro celheiro de tanto bechico. Tamien tentaba çcubrir de oubido los chocalhos de la boiada daqueilha mocica de uolhos negros i pelo cume crinas de cabalho que abistou un die nun restrolho antre los pinhos spanholes i l touçón que escundie l carril para Mobeiros. Nun se faloran mas l mirar d’ambos dezie más que todas las risas.

De pies naqueilha piedra cun letras que ls homes punírun para debedir la tierra de todos, daba buoltas cunsoante biajaba anté Spanha ou anté l Brasil i solo paraba quando chegaban las ganas de l carolo seco que traie no fardel feito de saco roto de lhino.

Ancarou adreitos a León más ua béç, assi nun anté lhougo que poderie ser anté siempre i baixou la sierra mirando la burra, la boiada i l Sierro, los cabeços de Mogadouro, Bornes i la Nogueira. La cuosta lebe que abaixaba si l lhebaba bien loinge! Nada que se acumparasse al Cerrén ou las Peinhas dal Mouro, sítios medruncos, chenos de touças i codessales, funchacos de tierra i de eimaginaçón.
La sierra cun sous restrolhos i boiadas, pegas, paçpalhazes i carboneiros, cuntrabandistas de meia torta i un metro de pana, ampurriaba a Luís para fuora dal Praino assi cume ua barranca que debide las ganas de coincer outras gientes i outros mundos, antre los de riba i los de baixo. Essa raia siempre fui la lhinha antre l miedo de quedar eilhi i l deseio de la çcubierta de uolhos negros a relhuzir ambuoltos an óndias de pelo escuro cume la nuite sien lhuna, para que quedassen inda más guapos i a brelhar cume las estreilhas de la manhana.

Yá l sol iba alto, la cria acerca de las touças de l camino i l fincón más loige, talbéç manhana ou outro die fazisse dél l sou campo de abiones que l lhebasse a bolar anté adonde la eimaginaçón dun garotico de 12 anhos cunseguisse chegar.
.
Buonas tardes
i buonas biaijes

Na segada II




Esse si gusta d'atar gabielhas! Ua cousa sie ye cierta: l trabalho fai-se de melhor gana c'ua risica do que cun arreganhar de dientes.

Dous retratos tirados no Brosque.

Buonas nuites ...
... i buona suorte