31.3.10

Fé, Sprança i Caridade

L coraçón ten dous quartos
Neilhes bíben a la lharga
Nun la fé, noutro la caridade.

Para maior cunfiança
Hai ua puorta no meio
Que se chama sprança.

Quien quejir quemunicar
Antre eilhes cun armandade,
Essa puorta de bai i bén
Fai de las trés la ounidade.

La fé ye crer sien ber,
La caridade ye solo amor.
La spráncia ye cunfiar:
L que salba ye l amor.
 
(no oureginal)
Fé, Esperança e Caridade
 
O coração tem dois quartos,
Neles moram à vontade
Num a fé, noutro a caridade.


Para maior confiança
Há uma porta no meio
Que se chama esperança.


Quem quiser comunicar
Entre si com irmandade,
Essa porta de vaivém
Faz das três a unidade.

A fé é crer sem ver,
A caridade é só amor.
A esperança é confiar:
O que salva é o amor.

José F. Fernandes - Padre Zé
Mogofores, 2009-09-28

29.3.10

A spera nun cunsultório

.          An tues manos iou sou un lápeç.
.          Yá fui árbol. Yá fui passado,
.          Serei tamien feturo
.          Á, miu Dius, i ye esso que iou precuro.
.          Mas l feturo ye tan grande
.          Cume l tiempo i l spácio,
Ye mesmo quaije anfenito.
Quererás, tu, arrochá-lo nun abraço?
.          Einutl! L feturo chama por ti
.          Mesmo que abance bagarosamente.
El bate an tous pulmones
An tous pies i tous braços:
I quaije nun se sinte.
.          Ye cume l bolo de la androlina
.          Reboltiante, parabolóide.
.          Mui ralo l feturo se adabina.
Quanto tiempo passou dzde
Que ampecei a screbenhar? Nun sei.
.          Sei que nada sei.
.          I assi l tiempo fuje
.          Un die tamien you passarei.
A cada resfuolgo stou deixando
Para trás, qualquiera cousa de l miu ser:
.          Iou sou tan solo ua lhágrima
.          Que persinto abrolhando
.          De l tiempo que yá passei
I, an parte, dzaporbeitei
I nun torna más. Á mie delor.
Mas l que alhá bai alhá bai.
Nien por esso stou chorando.
(no oureginal)
À espera num consultório
.          Em tuas mãos eu sou um lápis.
.          Já fui árvore. Já fui passado,
.          Serei também futuro
.          Ah, meu Deus, e é isso que eu procuro.
.          Mas o futuro é tão grande
.          Como o tempo e o espaço,
É mesmo quase infinito.
Quererás, tu, apertá-lo num abraço?
.          Inútil! O futuro espera por ti
.          Mesmo que avance lentamente.
Ele pulsa em teus pulmões
Em teus pés e teus braços:
E quase não se sente.
.          É como o voo da andorinha
.         Curvejante, parabolóide.
.          Muito raro o futuro se adivinha.
Quanto tempo passou desde
Que comecei a escrevinhar? Não sei.
.          Sei que nada sei.
.          E assim o tempo foge
.          Um dia também eu passarei.
A cada respiro estou deixando
Para trás, qualquer coisa do meu ser:
.          Eu sou apenas uma lágrima
.          Que pressinto abrolhando
.          Do tempo que já passei
E, em parte, até esbanjei
E não volta mais. Ó minha dor.
Mas o que lá vai, lá vai.
Nem por isso estou chorando.


José Francisco Fernandes - Padre Zé
Oliveira do Bairro 200...

28.3.10

Melindros

Hai dues cousas que gustarie de deixar a respeito desta família: purmeiro suobre la mai de tiu Benjamin, que sigún se cunta quedou solica no mundo cul filho apuis de l sou moço se morrer, quando staba para se casar, inda sien conhecer l filho. Era armano de Tiu Manuel Marcos (MARCOS)  i tie Eimília nunca se casou. Bibiu siempre cun sue mai Ermelinda (MELINDRA).
Tiu Benjamin, Tiu Jin cume era cuincido i que dou nome a la cereijeira, morriu sien decendéncia no Brasil i la sue mulhier, Tie Adelina, bibe hoije an Cicuiro na casa más acerca a la cereijeira;
Tiu Luís, que bibe an Abelhanoso fui la persona que me dou las anformaçones de l paradeiro de sou armano Carlos, de ls sous filhos i sobrinos.
De la parte de tie Marie Melindra haberá que tener an atençon la famíla de ls CASSACOS.
.
No tiempo de las cereijas yá mos beremos.

Cereijeira de Tiu Jin


Sigún dados arrecolhidos, esta cereijeira fui puosta no anho que naciu Tie Melindra (Ermelinda Luzia Torrão), falhecida ende por 1950 cun cerca de cien anhos. A ser assi, esta guapa árbol, que inda dá cereijas, debe de tener por ende 160 anhos. L anho passado fui andicada para ber se poderie ser cunsiderada árbol de anteresse nacional, mas l que fui dito ye que debido al sou stado de cunserbaçon, tal nun poderie ser.
I se la Cámara l punisse alhá ua tabuleta cula sue eidade? Se calha era más un fincón de anteresse pal cunceilho.
Se astanho botar cereijas fago tençones de ir alhá a peto solo para la retratar de todos las maneiras i feitius. Habeis de quedar cun tal antuolho de las brumelhicas que na buossa boca ha de nacer ua fuonte!!!
.
Buonas tardes
i que renáçades todos ls dies cume eilha.

25.3.10

III la Princesa de ls çapatos rotos III

... cuntinuaçon ...
Equi, a la dreita bie-se un castielho esbarrulhado. Cuntinemos a seguir ls passos. Eilha corrie pula cuosta de barreira cume un anjo que bolasse. Chubiu, ancarrapitou muralhas. Çcansou. Puso-se outra beç de pie i era bé-la fermosa apendonada suobre ls precepícios, nadando, recortada no cielo. Corriu las ameias de l castielho. Parou outra beç.
Á astros de la nuite – dezie –
Á aire, á mar …
Miedos de la muntanha,
Pudira iou antender
La buossa boç einigmática
Antressacada de siléncios:
Retombos de l miu ser!
Nun bos calhei yá más,
Suspiros de la naturaleza
Mas pudisse iou mandar calhar,
Cumo a las ranas ranacalhadeiras,
Ls deseios que nácen an mi
Cume un die nuobo
Que iou nun cumprendo!
Adonde bibes felcidade?
Diç-me: adonde bibes
I lhieba-me cuntigo
Aire friu de la madrugada
Iou benie a te fazer este pedido!
Al para trás las ranas ranacalhaban outra beç. La princesa botou l restro de las monedas i eilhas calhórun-se. Chegou al palácio ambuolta no siléncio, çcalçou ls çapatos; nós çcalcemos tamien. Solo antón me dei cuonta que iou tenie ls çapatos rotos, cume sue majistade, cun licéncia, podereis mirar.

L rei scuitou an siléncio de pensar, quedou-se, apuis alhebantou-se sien dezir palabra. Ancaminou-se a ls aposentos de la princesa i filha. Eilha drumie tranquila, cun l madeixa stendida al redor d’ua rosa. Parou un cachico a mirá-la. Stendiu las manos cun ganas de la acordar, mas quedou-se. La rosa tenie sangre. Balanciada no aire un suable perfume!
- Deixai-la – dixo al final – deixai-la drumir … i sonhar! A la salida tropeçou nos çapatos rotos …
- Cuidado, nun la acordeis! Nun la acordeis.
Salírun.
La anfeliç princesa era sonámbula. Probezica! Mas quanto más probes son aqueilhes que na mocidade nunca sonhóran.

Apéndece

- Ai, tamien, tie Marie Rosa, para que fustes a cuntar esta nuite ua cuonta que acaba tán zgustosa. Sclamou de l sou canto ua rapaza que mexie ls dedos de fazer meia.
- Nun ye nada zgustosa: ye berdadeira, puodes crer. anton nun hai personas que se alhebantan a sonhar?
- Mas ye que iou tengo miedo!
- De quei?
- De me alhebantar de nuite, sonhando, i chimpar-me por ende nun poço! … apuis …
- Mira, ata-te c’ua cuorda al trabessanho de la cama – angraciou dalgun.
- … ou aton c’ua arreata – acrecentou.
- Guarda-la para ti! – remoque de pronto.
- Bá! Tino na lhéngua – rezmungou ua bielha que yá ampeçaba a passar pulas brasas i acordou cul strugido.
- Nun se alhebanta nó, que eilha yá ten las alparagatas rotas. Mirai! Mirai.
- Zbia-te para trás que tenes ls pies a arder! Nun sentis? Las cholas arrimadas al borralho para calcer ls pies tenien-se queimado ambaixo sien eilha s’aporcatar, pul atento a la cuonta, i botában fumo!
La risada fui giral, sien se daren fé, l serano alhebantou, i cada cual ampeçou a scamugir para penates! Até manhana se Dius quejir i an bien passemos la nuite! Debie ser tarde porque las cabricas ou pléiades relhuzien a pino mui bibas i giladas.
Aqueilhas horas, yá, talbeç, la princesa corrie puls montes i moraba culs animales de las florestas; cantaba cun ls reissenhores i las fuontes an que graciosa se spelhaba; falaba cun las árboles i rie-se cun ls lírios i sorbie l perfume doce de ls chupa miels de ls caminos.

Fin

Cuonta screbida por José F. Fernandes - Padre Zé
S. Bicente, Cabo Berde, 14-Set-1962

23.3.10

II La Princesa de ls çapatos rotos II

... cuntinuaçon ...

Sue majestade l rei nun se cansou de saber anformaçones pal causo. I se yá dantes staba ancantado, más spantado quedou quando bieno a saber que sue alteza i filha rumpie ls çapatos de nuite nas horas de maior suonho.
Era neceçairo çcubrir l mistério. Ancargou ls guardas i scudeiros, cun grandes pormessas, de spreitar solo para çcubrir ls filos daqueilha meada que naide cumprendie.
Mas inda eiqui, la princesa spierta cume l sol, tubo artes de scapar i até rir-se de la urdidura an que querien cercá-la. Todos ls guardas i scudeiros ancargados de la guarda i que nun disse cuonta de l recado, probes anfelizes, yá sabien la suorte: que eirien parar al calabouço. Sí eran presos … a punto tal de no palácio de l rei cun más de cien muralhas, tenie de haber un salon bielho para çapatos, todico atafulhado, i ua corteilha escura al lhado pa ls guardas presos que yá eran muitos.
Aquilho nun andaba bien. L rei staba cunsemido cun el mesmo, anque cume soberano nun disse amuostras de tal. Cunsemidos ls guardas, scudeiros i fidalgos de todo l reino. Solo la princesa nun se amportaba muito.
Al final zlindou-se l segredo i fui de la seguinte maneira.

Chegados eiqui tie Marie Rosa fizo ua paraige grande a la medida de la nuite. Amanhou la striga! … chamando para eilha las atençones. Nesse antretiempo ganhou cuçpinha.
Cuntai! cuntai! – Eilha cuntinou.
Ora, nua dessas nuites, l rei lomeou dous scudeiros de la sue cunfiança de spreitar bien la muralha que miraba, an frente, ls aposentos de la princesa. Cume de questume Sue Alteza, antes de antrar no quarto oufereciu mui amablemente un cálce licoroso a cada un de ls guardas. Assi questumaba fazer siempre cun nobres modos i naide por natural respeito adragarie a nun aceitar la oufierta. Mas un deilhes, bielho scudeiro de barbas ruças aceitou – nun podie deixar de ser – fizo que bebie i, sien la princesa se aporcatar, nun angulhiu, deixou l licor resbalar pula striga de las barbas, e retirou-se cun agradecimiento. L outro cumpanheiro drumiu-se lhougo cumo ua piedra nun poço, porque l licor tenie ua mistela de dromir a que naide rejistie.
Altas horas, quando la lhuna chena s’assomou nos montes, oubiran-se passos: era la princesa que salie de ls sous aposentos, atrabessando las ameias i abrie debagarico ua puorta que eilha conhecie. L scudeiro de las barbas ruças, sien perder tiempo acordou l outro i ls dous fúran seguindo atrás, tenendo cuidado de nun atopinar ou fazer bulha. Agora deixámos-los seguir.

Na manhana seguinte l rei chamou-los a dar cuonta.
- Antón? Alcancestes algua cousa?
- Sí majistade. Quergades dignarbos a oubir: iou darei cuonta de todo, todo! Era meia nuite quando la princesa deixou l palácio. Fumos atrás deilha. Assopraba un airico fresco que fazie folharascar las árboles i nun deixaba oubir ls nuossos passos.
Eilha ancaminou-se para adonde l sol stremóntia i fui andando, andando, ambuolta no sou manto de seda branca cun las madeixas por riba de ls ombros sbolaciando. L manto i las madeixas grandes guardában-mos de qualquiera relhance de uolhos. Nós cosidos cun las paredes caminemos no sou rastro, parando se eilha paraba, apressiando se eilha apressiaba.
Chegando al pie dua roseira que de l alto ampinaba pal camino, sue Alteza, puso-se na puntas de ls pies, para colher ua rosa. Sentiu-se mui claro l perfume que se soltou al çprendé-la. Debie-se tener picado porque botou un suspiro quaije ampercetible apanhado pul aire. Bai dende puso la rosa no pelo. Fazimos la mesma cousa. Mirai la mie rosa. Cumo proba eiqui amostro a buossa majistade tamien, la picadela que, parece, an bingáncia, recebi neste dedo. Cuntinuai – dixo l rei. Seguimos an frente. Apuis la princesa atrebiu-se por un camino streito, ásparo i cumprido. Lhargou a correr. Nós tamien. Na punta cruzaba-se nun ribeiro. Eilha parou i tirou ls çapatos pal atrabessar: l sou búltio spelhaba-se nas augas cume l búltio dua fada. Quedou a mirar aquel speilho. Na borda de l outro lhado florie un lirial. Para el se ancaminou. Abaixou-se respirando l parfume anquanto stroncaba i l guardaba no peito. Fazimos l mesmo, cume buossa majestade rial podeis eiqui ber.
- Adelantre – dixo l rei.
Calçou-se outra beç. Seguiu pula borda l ribeiro pisando beigas saltando piedras i galatones. A bezes ponie un pie an falso i sumie-se antre brimaleiros. Tornaba a aparecer. L ribeiro cantaba nos xeixos ua cantilena zgarriada de cuordas de prata pula nuite alhunarada. Apetecie parar para oubir la guapa seranata. Assi quedemos algun tiempo atamando la respiraçon. Más para alhá oubie-se çtinto l ranacalhar de las ranas. De brebe cheguemos a ua lhagona cun puntones, abaixo d’ua fuonte d’auga pura. La princesa abaixou-se para buer nas conchas de las manos. An berdade tamien nós sentimos sede i cansácio. Agachei-me de zinolhos a buer a gola chena.
No fondo bie-se la lhuna spelhada cume un queiso de prata. Las ranas al dzafio nua algarbiada. La princesa atirou-le ua lapada para que se calháran. Fazírun-se óndias de muitos relhuzires até morreren a sous pies. Las ranas tornában al dzafio a cantar i la princesa neste ponto sacou de la jabeira i atirou, pa las calhar, ua moneda de ouro e apuis outra i más outra. Bien bimos relhuzir l ouro, caras a la lhuna; ua lhuna alumiadora no fondo de la lhagona … spreitaba de uolhos arreganhados. Las ranas i la lhuna parecien denunciá-la. L camino agora zbiaba-se, chubindo an cachaceira: ua caleija barreira a chubir un cabeço. Al loinge muito al loinge, relhuzien a sfregantes las óndias de l mar, cume pastoricas.

... ten cuntinuaçon ...

Cuonta screbida por José F. Fernandes - Padre Zé
S. Bicente, Cabo Berde, 14-Set-1962

.

22.3.10

La Princesa de ls çapatos rotos

Era ua nuite cerrada de Nobiembre, nuite scura, cume la boca de l lhobo i cumprida que parecie nun tener fin.
Apuis de la cenica atiçonou-se l lhume i las bezinas de l questume, a sue beç, batírun a la puorta, traendo cada cual sue ruoca ou estriga i cume siempre an pagas un rachonico. Agarrados a ls xailes de las mais alhá benien tamien ls garotos maiores, ls que spantan l suonho para scuitar ua cuonta de serano, aqueilhas cuontas que se ban dezindo de pais para filhos i abós a nientos quien sabe dzde quando.
Tie Marie Rosa ampeçou cume doutras bezes, anquanto l fuso zolaba nos dedos an sou rodrar de suonho.
Era ua beç … Bou a cuntar la cuonta de la Princesa de ls çapatos rotos. Nun sei se serei capaç de dar fé deilha por anteiro porque la oubi inda nina, yá muito anho. Quereis scuitar?
Lhougo se fizo siléncio an que se cunseguie oubir la chamardielha de l lhume i l sonido de l fuso assoprando ansonhado.
Cuntai, cuntai! – pediran trés de ls garotalhos i rapazas quaije a la par, al se dar cuonta que eilha lhebaba tiempo a ampeçar.
Cuntai, cuntai! … Nós stamos calhados. Psiu!
Diç que an tiempos antigos, nun palácio dourado, de cien muralhas, bibie ua princesa tan guapa cume las streilhas i tan spierta cume l sol madrugador.
Solo tenie ua maca que naide çcubrie (i era pena). Todos, todos ls dies por artes ou sien artes, la princesa rumpie ls çapatos. I, pobrezica alhá tenie que se apresentar al rei de suolas rumpidas que eilha tenie l cuidado de arrastrar pul suolo para nun las çcubrir.
Era ua cousa stranha i ua bergonha para sue majestade que la filha de l rei, tan graciosa cume las streilhas, tebisse que se apresentar siempre, siempre naquel purparo que daba pena. L rei, para remedeio, mandou lhougo dá-le un par nuobo, relhuziente, que no die a seguir yá era sabido, tamien aparecie roto. Andou muito muito tiempo.
L rei chamou al final la princesa, preguntou a las buonas i cun fiestas: cume podie rumper todos ls dies uns çapatos nuobos? Ralhou cun eilha, sien mesmo assi tener ningua respuosta. Cuntinuaba l segredo! Anton era possible nua princesa linda cume las streilhas i lebe cume un páixaro? … I an tan pouco tiempo? Bai-se alhá a saber! …
Habie no palácio un çapateiro real solo para eilha i nun fazie más nada l probe çapateiro que trabalhar pa la princesa i nien assi daba cuonta de l recado. Tenie que se alhebantar cedo i trabalhar até alta nuite, a la lhuç dua bela … solo para serbir cume era sue oubrigaçon a sue real alteza, la princesa linda de ls çapatos rotos.
Ls çapatos íban-se ajuntando eilhi a ua squina nua sala tamien bielha atafulhada até las bigas que alhá más nun cabien.

...ten cuntinuaçon

Cuonta screbida por José F. Fernandes - Padre Zé
S. Bicente, Cabo Berde, 14-Set-1962

11.3.10

CORAÇÓN

Miu coraçón, cumo nun habie de te amar?
Iou sei que sou más tou do que tu sós miu.
Cien mil bezes por die sinto tues batidas
Qual ninico arrolhado inda que drumindo:
Todo esto, senhores, ye por cierto lindo.
Tic tac tic tac reloijo de amor.

I nun te cansas, nien reclamas un feriado.
Melhares de melhones de bezes sien folgar.
An ti grebes nun hai. Nien sequiera pensar.
Á tou amor por mi! A quanto te oubriga,
Tu miu pequeinho mundo, pequerrica bola,

Mas que rodiones tamanhos, potentíssima mola;
Cun cuorda oureginal que mie mai te dou …
Nada te custa, l trabalho ye todo tou.
Drento de ti ambiçones i amores
Coubisse l mundo anteiro i sous arredores …

Bou passear. L coraçón comigo bai.
Pide recreio cumo se fura un ninico
Amenaça chober, mas yá passou.
Passo a lhimpo no antretiempo quanto el me ditou,
Coraçón bien amado, pongo na ti la mie fé.

(no oureginal)
CORAÇÃO
Meu coração, como não havia de te amar?
Eu sei que sou mais teu do que tu és meu.
Cem mil vezes por dia sinto teus batimentos
Qual bebé embalado ainda que dormindo:
Tudo isto, senhores, é decerto lindo.
Tic tac tic tac relógio de amor.

E não te cansas, nem reclamas um feriado.
Milhares de milhões de vezes sem folgar.
Em ti greves não há. Nem sequer pensar.
Hã teu amor por mim! A quanto te obriga,
Tu meu pequeno mundo, pequenina bola,

Mas que impulsos tamanhos, potentíssima mola;
Com corda inicial que minha mãe te deu …
Nada te custa, o trabalho é todo teu.
No teu seio de ambições e amores
Coubera o mundo inteiro e seus arredores …

Vou passear. O coração comigo vai.
Pede recreio como se fora um bebé
Ameaça chover, mas já passou.
Passo a limpo entretanto quanto ele me ditou,
Coração bem amado, ponho em ti a minha fé.

Mogofores, 28.3.2008
José F. Fernandes

7.3.10

GULAG

Onte tube ua beç más l prebileijo de cumbersar cul Padre Zé. Furan falas menos cumpridas que outras de tiempos atrás mas assi i todo capazes de mos apegar la buona manha de escuitar modos cenzielhos i al mesmo tiempo estruturados de ber l mundo. "Sabes", dezie, "passo la maior parte de l tiempo a ler i a escrebir"... i no almairo delantre, antre diários i lhibros de eiditora, alhá estaba un, de capa branca, gordo, c'ua sola palabra no lhombo: GULAG
L resultado dessas leituras passou-lo a poema, ls bersos que el mos dá, de graça.


GULAG
Nun sei cume ye possible un tanto sofrir?!
La esplicaçon parece ser mesmo esta:
Todo neilhes yá se morriu,
Solo la esperança de bibir ye que resta.

Son muortos-bibos cadáberes ambulantes
Para quien solo hai l agora na hora
Sien brilho, sien aspuis i sien antes.
Boubos de fome, nien sáben que inda eisisten.

Mesmo assi, arrastrando-se, rejisten.
Yá nun sabemos se se diç manhana ou “amanhã”
Bibimos? Morreremos? Nien se pensa;
Maior que la bida la delor ye eimensa.

Anboldrigando-se quales lhumbrizes, bamos i esperamos.
Ls abutres, de l alto espreitan la sue suorte
Admirados por achá-los, purmeiro, que a la muorte.
Mesmo assi nun hai fé dalgun suicídio:

Las ganas de bibir son eiqui un prodígio …
Ou por ser crudo? Nun será antes un tabu?
Abaldonan-se, nien sequiera yá se lhaban,
Nien catan ls chizmes que manaban.

Perdiu-se toda la denidade houmana;
I estando esta perdida, cumo? I quien la sana?
Á Dius, mas essa palabra GULAG
Nun se diç. Ye cume un çurriago
Un tabu … paraíso perdido i anfeliç …

(no oureginal )
GULAG
Não sei como é possível um tanto sofrer!?
A explicação parece ser mesmo esta:
Tudo neles já morreu,
Só a esperança de viver é que resta.


São mortos-vivos cadáveres ambulantes
Para quem só existe o agora na hora
Sem brilho, sem depois e sem antes.
Loucos de fome, nem sabem que ainda existem.


Mesmo assim, arrastando-se, persistem.
Já não sabemos se se diz amanhã ou “manhana”
Vivemos? Morreremos? Nem se pensa;
Maior que a vida a dor é imensa.


Rastejando quais vermes, vamos e esperamos.
Os abutres, do alto espreitam-lhe a sorte
Surpresos por encontrá-los, primeiro, que a morte.
Mêsmo assim não nos consta de algum suicídio:


As ganas de viver são aqui um prodígio …
Ou por ser cru? Não será antes um tabu?!
Negligenciam-se, nem sequer já se lavam,
Nem catam os insectos que prolificavam.


Perdeu-se toda a dignidade humana;
E estando esta perdida, como? E quem a sana?
Ó Deus, mas essa palavra GULAG
Não se diz. É como um azorrague,
Um tabu … paraíso perdido e infeliz …

Mogofores, 23/07/2009
José F. Fernandes

3.3.10

Dous anhos


Fai algun tiempo que eiqui - i noutros sítios tamien - pouco tengo escrebido. Nun sei se ye falta de gana, pouca anspiraçon ou "bruxedo" de curandeiros de tiempos modernos. Mas hoije dezafiei todo mundo: tenie que benir eiqui. Afinal de cuontas tengo que cunfessar que se nun fura este rinconico, muita cousa tenerie quedado por fazer, tanta persona por conhecer, tanta palabra por escrebir, tanto mundo raiano por amostrar ...
... cume por eisemplo l escritor cicuirano que siempre ye un gusto ler.
Cun el bos deixo neste die.

CANÇON TELÚRICA
“Iou digo a la tierra que me cria: Mai,
Tu sós la mie bida”.
Citaçon de l lhibro: Terra Minha Mãe

Tierra ye nuossa mai pus deilha nós bibimos
I a la qual – negar nun puodo – un die tornaremos.
I anquanto esse rato selumbron nun chegar
Puodan mius uolhos ber l sol i l lhunar.
La tierra ye nuossa mai, a las bezes pedregosa
Mas quei? Se an cada frincha nacir ua rosa?!
Nós somos spinos, la rosa, l candor
Daqueilha que mos cria, e respira amor.
Ye por esso que iou canto l suolo de que sou feito;
Solo pido que aceite l miu último preito
Até repousar de las cuontas desta bida.
Siléncio! Acolhouca está la tierra pormetida.
Mai querida, mie camica i mie última xerga.

(no oureginal)
CANÇÃO TELÚRICA
“Eu digo à terra que me cria: Mãe,
Tu és a minha vida”.
Citação do livro; Terra Minha Mãe

Terra é nossa mãe pois dela nós vivemos
E á qual – negar não posso – um dia voltaremos.
E enquanto esse momento ignoto não chegar
Possam meus olhos ver o sol e o luar.
A terra é nossa mãe, às vezes pedregosa
Mas quê? Se em cada frincha nascer uma rosa?!
Nós somos os espinhos, a rosa, o candor
Daquela que nos cria, e respira de amor.
É por isso que eu canto o húmus de que sou feito;
Só peço que aceite o meu último preito
Até repousar das lides desta vida.
Silêncio! Além está a terra prometida.
Mãe querida, meu berço e meu último leito.

Padre Zé - Mogofores
Nota: Abraço especial para Manuel Carbalho pula fuorça i las eideias que botou.