28.4.09

Las Maias ...

Cuonta dita por Demingos Primo an Abril de 2008

Buonos dies

i castanhas sanas

18.4.09

A Antero de Quental

Nacido a 18 de Abril de 1842 ...
A Antero de Quental

Antero de Quental, li tous sonetos
Sculturales, dramáticos, belos
I frius, cume státua de los carambelos
A la borda de un fantasma d’uolhos quietos.

Relhi, lhambarisquei esses poemetos
Cungelados na forma de los anilhos
Que nunca más l sol cunsigue derreti-los …
Tan lhimpos, tan frius tan secretos.

Tornei a ler, probei demoradamente
I sabiran-me a cinza de heicatombe
De la lharga projeçón de la tue mente:

Nun admira yá que l mundo asselombre
De la aigla real la ambergadura ingente:
Nun me admira ber que un astro tombe.

no oureginal (A Antero de Quental)

Antero de Quental, li teus sonetos
Esculturais, dramáticos, belos
E frios, como a estátua dos gelos
À beira de um fantasma de olhos quietos.

Reli, saboreei esses poemetos
Congelados na forma dos anelos
Que jamais o sol consegue derretê-los …
Tão límpidos, tão frios tão secretos.

Tornei a ler, provei morosamente
E souberam-me a cinza de hecatombe
Da vasta projecção da tua mente:

Não admira já que a terra ensombre
Da águia real a envergadura ingente:
Não me admira ver que um astro tombe.

(Padre Zé) José F. Fernandes, 1958

15.4.09

La Árbol


La árbol

Ua árbol aprumada
An bien alta serranie,
Aqueilha que se agiganta
Dzdenhando la airaçada
- Abiba la mie sperança.
De alma purificada
Pul aire que arremete
De pies an bico no suolo:
Beio no alto un ramalhete
Cume an suonhos de criança.
Será poribido sonhar?
Adón tamien sonhou
Que perdiu ua costielha:
Quando al fin acordou,
Que serie feito deilha?
L Senhor la apresintou,
Feita noiba de la aliança.
Proba más que suberciente
I haberá quien l dezminte?
Dun suonho nace la sperança.

no oureginal (A árvore)

Uma árvore aprumada
Em bem alta serrania,
Aquela que se agiganta
Desdenhando a ventania
- Aviva a minha esperança.
De alma purificada
Pelo vento que arremete
De pés em bico no solo:
Vejo no alto um ramalhete
Como em sonhos de criança.
Será proibido sonhar?
Adão também sonhou
Que perdera uma costela:
Quando ao fim acordou,
Que seria feito dela?
O Senhor lha apresentou,
Feita noiva da aliança.
Prova mais que suficiente
E haverá quem o desmente?
Dum sonho nasce a esperança.

Mogofores, Março de 2008
José F. Fernandes

6.4.09

Guelhermes



Buonas nuites
i buona suorte

1.4.09

Ancuontro cul Padre Zé


Aspuis de passar la puonte por anriba de l camboio ambiquei a la dreita por ua ruga streitica de casas baixas i antrando meio a miedo, assi cumo quien se abintura por caminos scusos, deixando l carro rodar al sabor de la pequeinha cuosta a dreitos al meio de l lhugar.Era sábado i naqueilha manhana d’eimbierno cun sol d’arreganha dientes a pormeter auga, nien altemobles nien giente se assomában para poder amostrar l camino anté l seminairo, mas nua rebuolta lharga alhá çcubri ua alma que possiblemente me andicasse qual l camino cierto para achar l Padre Zé (de sou nome cumpleto José Francisco Fernandes) eilhi no seminairo de Mogofores.
Parei l carro, sali i quando me purparaba para preguntar se staba a ir bien ou nó, quedei parado a mirar melhor aquel home de cabeça abaixada i passos cúrtios, de manos meio cruzadas na cinta, uas chinelas de quarto nos pies, ua jiqueta azul i un guarda chuba çpindurado de l braço esquierdo.
- Dius mos dé buonos dies!, botei you nun saludo de risa scundida mal abri la boca. Aquel home, yá anciano, alhebantou la cabeça, mirou para mi meio atelundrado i arrespundiu:
- Buonos dies … mos dé Dius … e o senhor quem é? zafiou el cun aqueilhes uolhos que más parecien lampiones a mirar para mi para çcubrir quien le falaba naqueilha lhéngua que inda guardaba nua squina de l sou ser.
- You sou de Cicuiro … mirai a ber se me conheceis, bá … eilhi no meio de l lhugar … Quedou a manginar quien poderie ser, mirou ua beç i aspuis outra … agarrou la mie mano nua mãozada sentida …
- Tu és Felipe … Da Esperança!
- Esse todo era miu abó …
Stacionei l carro nua borda de l camino i seguimos dambos a dous la caminada a pie para mercar uns remédios na framácia quaije a la salida de l lhugar. Eilhi achei aquel home, paç an persona, nacido an Cicuiro na era de 1920:
Antrou no seminairo salesiano de Poiares de la Régua an 1933, adonde estubo até 1937; professou na cungregaçon salesiana an 1938 i fui ourdenado saçardote an 1948; trabalhou cumo porsor nas Oufecinas de San Jesé (Lisboua), an Poiares de la Régua i no Liceu de S. Bicente (Cabo Berde); fui diretor i aspuis admenistrador de las Eidiçones Salesianas (Porto); de 1984 a 2004 antegrou la eiquipa formadora de l Nobiciado Salesiano (Vilarinho – Vila do Conde); hoije está an Mogofores, la sue purmeira paróquia zde 1953 a 1957.
Ten, l Padre Zé, dieç lhibros eiditados i de antre eilhes apunto solo dous: “O rosário meditado” cun 2 eidiçones i 10 000 eisemplares i “Terra minha mãe”, un poemário de 2002 adonde l outor ajunta la sue poesia spalhada zde la mocidade. Eiqui, para alhá de los poemas amostra tamien la faceta de pedagogo que outeliza la palabra para amostrar l modo cume bei l mundo, sendo dedicado «À memória dos meus Pais e aos Antigos Alunos».
Aspuis, yá no antigo seminairo, agora coléigio, falemos de todo un pouco: de Cicuiro, de mius abós, de sous pais, de mius tius, de tiu Rá i de las cereijeiras brancas, de los sous lhibros, de tantos i tan guapos bersos que ampeçou a screbir an 1936, quando era un moço de 16 anhos.

(testo salido ne l Jornal Nordeste na sue eudiçón de 31 de Márcio)

Buonas nuites
i buonas lheituras

Dius Rá i cereijas cicuiranas


L filho de l Sol chegaba manhana cedo al parque. Tiraba la camisa i, de znudo de la cintura parriba, uolhos meicerrados, bolbie-se pa l Sol i ponie-se a tocar l sou bombo. Aspuis, siempre de rostro oupido al anfenito, nua lhiturgie demorada, belhiçcaba an transe, por ua lharga hora, al redror de l bielho brimaleiro que stendie los braços delgados pa la lhagona.
Era un home de meia eidade, seco de chichas, rostro relhamposo, pelos quelor de café i sedosos a caíren porriba de los ombros morenos.
- Esso ye algua cerimónia relegiosa? – preguntei-le cierto die.
- Ye berdade - cunfessou, cun simprecidade.- Ye l beilar de l Sol. Bengo eiqui todas las manhanas a dá-le quemido al Sol que stá andrento de mi. Sou un filho de l Sol.
Aquilho dezido assi, cun tanta simprecidade, ampressionaba.
- Çcubri esta fé nua biaige que fize al Peru - cunfessou-me lhougo apuis, anquanto l bombo rufaba suablemente para modelar las palabras. - Aspuis, antressei-me i ambestiguei l assunto. Çcubri que l Dius Sol ye adorado zde ls tiempos más antigos. Los eigícios chamában-le Rá. Los griegos, Hélio. Los persas i los romanos, Mitra. Los incas conhécen-lo por Inti. Ye, talbeç, la más antiga relegion de l mundo.
- Nua aldé pertuesa, habie un home chamado tiu Rá. - Dezido esto, tan a çperpósito, quedei meio ambasbacado. - Çculpa se te anterrumpi cun esta tunteira.
An beç de l cuntrariar, las mies palabras aguçórun l antresse de l filho de l Sol.
- Cuntina, cuntina, l que acabas de dezir ye mui antressante.
Animado puls sous uolhos cada beç más abiertos, cuntei-le, cun remissacos poéticos, la marabilhosa stória de l tiu Rá de Cicuiro i de las sues cereijas brancas.
L bombo rufaba más fuorte. L rostro anxuito de l filho de l Sol relhuzie ambaixo de la lhuç solar.
- Armano, l tou tiu Rá fui, stou cierto , ua ancarnaçon de l Dius Rá. I las cereijas brancas, de que me falas, son l disco solar que le anfeita la cabeça an todas las graburas que chegórun anté nós. Dében ser los granos de lhuç i einergie de que se aliméntan los Diuses. Nun tengo tiempo a perder, bou a salir eimediatamente para esse lhugar sagrado que me rebeleste. Oubrigado armano, agora cumprendo, sós l ambiado de los cielos que me bieno a abrir las puortas de l coincimiento i a rebelar l segredo de la bida.
I, nun repente, botou-se al suolo delantre de mi, cula deboçon dun crente que, finalmente, ancuntrou l camino de la salbaçon.