16.10.08

Scolas


Los balhes siempre fúran sítios de ancuontros de boieiros, pastores, burriqueiros, giente i cria que dun modo ou doutro buscaba jóldia dun die, dua tarde ou dun rato por bien pequeinho que fusse. Muita beç parie la galhega an sítios tán zbiados cume la Buolta, Fuonte Spino ou Canhico, para nun falar no tiempo de restrolhos antre la Lhagonica i l Brosque i que no fin todo iba a terminar na frescura de la Baglina. Uns dies la barra manteiga, la roma, las palombas, las escundelinas … la bigarda bielha. Este nun l podiemos jogar nos cerrados porque se arrincaba l balhe, nien nos balhes que se estragaba l pástio de todo mundo i de la cria, a las bezes nalgua esquina cun menos yerba alhá aparecien meia dúzia de poças quales escarbadeiros de perro nun redundel. Jogaba-se pul termo, nun fura un palotaço más fuorte atirar cula bigarda adreitos a las bidraças de la scola i antón ye que l sermón i l friu nunca más paraban de mos antrar pulas oureilhas. A las bezes alhá boziaba un: móoosca, i ai de l que amostrasse ls dientes! al melhor nunca salie de burro que alhombaba todo mundo. Los palos de jogar la roma quedában scundidos na pedreira de tiu Lazarete mas na hora dal recreio alhá salien nua corrida a ber l que quedaba siempre dreito i rejistente a los palotaços de los outros que l querien chimpar. L que nun quedasse dreito era l purmeiro a ser “malhado” até quedar çprandido de todo, azimbrado no suolo i fuora daquel jogo. La pursora miraba l nuosso amboubar l tiempo i de quando na béç botaba ua risica escundida cume quien se debirte tamien. “Ó meninos”, ála que se fai tarde, parecie un ganado a pinotes a ber l que apanhaba la melhor dentada de yerba, de saber, de letras i de cuontas. Nun teniemos magalhanes, nien bolas, nien anternetes, éramos l pobo más “atrasiado” ou quaije, mas nun teniemos que quedar presos nun quartico a oubir, aspuis de la scola dita normal, l anglés antes de saber l que ye ua bogal, la cidadanie que a toda hora se debe daprander i outras cousas sien jeito ningún, an béç de andarmos a pinotes pul recreio a apanhar ua molhadela de béç an quando, stroçar un par de calças cada quinze dies i arresbunhar las manos aspuis de ua chimpa al menos ua béç por semana, rir a boca chena quando aspuis de boziar “móooosca” hai un que amostra ls dientes, ou outro se deixa caer cume un sapo nua poça d’auga. Los tiempos están zfrentes, la bida demudou i las cumparanças an giral nun ténen sentido por acumpararmos cousas que nun se puoden acumparar, a nun ser na maneira cume la escola demudou. Si, la escola demudou, l cunceito está birado de patas al aire: la escola era feita a pensar nos alunos i hoije está feita a pensar nos pais i an portefólios guapos que ls pursores ténen que fazer para seren “melhores” pursores.
Cume un spanhol dezie hai dies: todos ls políticos candidatos a cargos públicos debien faer ua declaraçón an que prometen poner ls sous filhos na scola pública.
You assino de cruç.
Duol-me l coraçón quando miro para esta scola!
.
Buonos dies
i suorte a jogar la roma

2 comentários:

AF disse...

Buonas tardes amigo Boieiro,

Quanto m'amostreste la scuola de Cicuiro, gustei muito, i tu yá cunteste porquei. Al mirar pa l retrato que mos poniste eiqui, nun sei porquei, mas siempre me parecie que le faltaba algo a la scuola i nun sabie l que era.
Yá çcubri: ye la moreira (ye ua moreira, nun ye? ou será cerejeira?). Essa arble nunca me saliu de la cabeça, i yá bárias bezes pensei an screbir la stória deilha. Ye ua arble tan special, tan special, que deitou l tuoro, cumo quien se abaixa para ls garoticos mais pequerrixos melhor se podéren ancarrapitar. El si houbo quien pensasse que l tuoro se le iba a scachar i ponírun-le un fincon por baixo, mas esso ye mintira. La berdade ye outra bien mais simples: l die an que la scuola quedou sien garoticos deixou de sentir las çuçquinhas deilhes a ancarrpitar-se, la arble dixo alhá cun eilha: agora para quei sirbo? L melhor ye deixar-me ir, i assi fui. I mais nun digo, que estas cuontas nunca las podemos lhebar até las lhágrimas senó andábamos siempre a chorar.
Bá, á Boieiro, faç-me un post cun essa arble, que bien merece ua houmenaige pul sou géstio de carino culs mais pequeinhos, anque muito cuidáran que era ua seinha de fraqueza. Esta cuonta de la arble naide me la dixo, mas sei que ye berdadosa: quien fur alhá i le mirar pa las angúrrias de casca cunsigue ler alhá esta cuonta.

Un abraço i çculpa estas cousas,
Amadeu

Boieiro disse...

Buonas nuites Amadeu

De berdade que inda nun screbi suobre essa árbol que tanto garoto i paxarada se angaiolou para spenhicar ls purmeiros fruitos de l anho: las moras. Siempre ls pursores(as) guardórun esse tuoro cume quein guarda un tesouro i quien tentasse algua abaria ancuontra ls galhos por cierto nun tornaba tán pronto a porbar las docicas d'anriba. An buona berdade, outras cuontas que mos balouçan eigual que l'aire balouça l cherrelhiç na crona de l galho más alto cume quien diç:

Deste doce berdegar
abisto eigreija i pataca
l bárrio alto, l palumbar
i scaleiras de la matraca.

furan ninos que faziran
la poça an que quedei
i muitos más se chubiran
a las moras que botei.

puode ser bista eiqui:
http://baglina.blogspot.com/2008/05/l-tetamiento-de-l-galho-ii.html

Abraços