16.12.08

La cabrada IV

Quedóran los trés amugatados nua touça i durante toda la manhana espreitóran la cabrada para çcobrir modo de la tornar a lhebar adreitos a Cicuiro, mas nada, inda lhebarie un buono par de horas a armar la astúcia para tener las cabras outra béç, afinal eilhas quedában a dormir nun rodeinho bien loinge de l lhugar, anda que no die seguinte algua cousa se armarie.
Habie na casa de la Abadia uas fardas antigas de l tiempo de la guerra quando Spanha tomou cuonta de Miranda, más tarde retornada Pertuesa aspuis de l tratado de paç en 18 de Febreiro de 1668 i al que se cunta éran de Luis Enríquez y Guzman, Conde de Alba i filho de l purmeiro Conde de Vila Flor. Roupas pimponas, própias de un vice rei de las Índias Spanholas ende por meios de l séclo XVII.
I se bien lo pensóran melhor lo fazíran: al outro die pula madrugada, cabalho aparelhado, roupa de conde, sal Ramiro montado adreitos a la Cándena, junto cun sou aio Manuol feito amportante na mula de l Abade, él que mal habie andado de burro a camino de l molinico aspuis de deixar l saquito de centeno para moler. Arrodeian por Bobineira, adonde ampeça a clarear l die, anté apanhar l camino Alcanhiças / Çamora, camino que l conde lhieba no sou andar pal castielho de Alba.
Un pastor eiqui, un arador más alantre, todo mundo fai la bénia a aquél çtinto fidalgo que cume tanta nobreza ralas bezes bén a tener cul pobo i quando bén al melhor ye para l sacar algo ou para l’androminar cun algua cuonta de batoteiro de feira.
Ende pulas dieç de la manhana chega la hora de l dzaiuno i la hora de dar un pouco de çcanso a las béstias no tal balhe adonde la cabrada roubada a Miguel Pires questumaba pacer i rober queiruolas. Aquel die tamien staba. Los perrechacos mal abistóran roupas tán fidalgas ampeçóran a lhadrar i arremeter cume se fura l lhobo mas Ramiro “Conde” que nun se antemorizaba cun pouco, saca de la spada i an menos de dues estocadas un perro quedou no sítio i l outro nunca más naide l biu.
- Buenos dias! És usted él pastor?
- Ssss sí Ssssss senhor.
- Me conoce usted?
- Nnnn no ssss senhor, i tembraba cume ua brime berde nas manos dun algóç.
- Está usted hablando com Diego Pacheco Téllez-Girón y Velasco, conde de Alba i señor de las tierras de Aliste.
Á mai que tiu tán malo, pensou l pastor, se calha inda me lhieba pal sou castielho … ou me prende.
- He escuchado que estas cabras han sido robadas y por eso ya no podemos llevar el ganado a que beba y coma hojas de fresno en los pastos de verano al otro lado de la raya.
- Puess, sí es verdad, pero nosotros dos tan solo somos pastores a mando del padre de señor Andrés.
- Entonces, sín perder más tiempo, llevad los animales a su amo y que sea pronto! Dixo Ramiro cun bóç de mandón. Y el que no lo haga se va a quedar como el perrito este.
Inda las palabras nun habien sido ditas i yá las cabras seguien adreitos a la Cándena. Más ua hora i tornában a ser pertuesas, mas pul sí pul nó, mal ancubriran no alto adreitos a la praineira de l carbalhal, l conde i sou aio síguen antre las cabras i Mobeiros, nun baia algua cousa a dar pal tuorto.
Mas mal la cabrada ambolcou adreitos a los Lhameiorones, sabedora de l termo i de la bóç de l duonho que aguardaba scundido antre juncos de l balhe por ambaixo de l carril mourisco, l conde i criado buolben-se adreitos a Bobineira arrodiando termo de modos a nun seren más bistos por aqueilhas paraiges sujeitos que estában de ser presos por espionaige: pesca feita, canha guardada!
De l alto de la Serrica, sentado na peinha de xeixo brumeilho, miraba Afonso adreitos a León an busca dun pelo negro i uolhos de azeitonas curadas, todas las manhanas que lie ua cuonta a spera que oubidos ancantados scuitássen sue bóç i arrespunder “enseña-me a leer para te decir lo que está escrito en esos libros … ” nos seranos de nuites fries i nas Primaberas de campaninas amarielhas al redor de la Fuonte de los Guenhotes.
Cunta-se que aspuis desse desaguisado nunca más la cria passou l lhombo de la sierra i por bias desso, la feira que habie an Sant’Amaro i aspuis na Cándena, mudou-se pal cabeço de la Lhuç qu’inda hoije ye la ancruzelhada de Alfonsos i Catrinas d’ambos lhados desse cerro: cacho de Pertual i Castielha, barreira sagrada que ajudou a mantener l mirandés cun melhor suorte que l lionés d’Alba i Aliste.

Buonas nuites
i balhes mimosos

2 comentários:

Anónimo disse...

>De l alto de la Serrica, sentado na peinha de xeixo brumeilho, miraba Afonso adreitos a León an busca dun pelo negro i uolhos de azeitonas curadas...

Nun ye solu Afonsu que fai issu !

AF disse...

Amigo Boeiro,

Çculpa-me solo agora benir a dar-te ls parabienes pula cuonta tan guapa, anque yá la haia lido hai un par de dies.
Ua marabilha de eimaginaçon todo l que mos cuntas, nun era a qualquiera un que le lhembraba l stratagema de l Conde de Alba, i bendo bien, fui siempre la sperteza que fizo cun que ls mais fracos le ganhássen als mais fuortes. Nien alcaldes, nien abade houbo que le balisse.
Mete remanse, ambeija, i todo. Ua cuonta cumpleta. Solo quedo cun pena de que Catalina nun tenga quedado cun Alfonso, que el bien la habie de merecer.
Bá. nun pares, que cuontas destas ye l que nós percisamos.
Un die destes yá tenemos que la publicar fuora de l blogue.
Mais ua beç, parabienes i bien haias.
Un abraço arrochado,
Amadeu.