27.2.09

Marie Rola





Mil bezes passarie por aquel camino i outras tantas la parede miraba para ber se cunseguie çcubrir quantos palmos, furcos ou meios furcos l lhombo haberie crecido ou sumido. Si, que mediçones a uolho de quien estaba más aquestumado a espreitar gralhos, picanços ou palombas no camino de la Trabiessa nun era cousa mui cierta: medidas a búltio! I la barriga siempre la mesma, péç-me que cume hoije, más pelo menos pelo.
Inda alhá moraba Tie Hermínia quando un die chubi al sobrado por uas escaleiras de madeira meio esburacadas i dou fé de m’assomar pula jinelica mirando l ribeiro i a la puonte de piedra.
Tamien daquel boucinico sien bidraças se cansou Marie Rola de mirar adreitos abaixo nun fusse assi nun repente chegaren sous armanos dzaparcidos naqueilha guerra an tierras de Fráncia. Anhos quedórun sien amboras i l lhuito caiu cume un selumbrón na nuite de eimbierno na más pura de las almas: la mai derreada cul peso de la perda.
-Sabes? Ua madrugada batírun de lebe a la puorta i meio assustada por bias de l escuro i de estáren solo ties naqueilha casa, que los rapazes todo mundo los daba muortos aspuis de tanto anho sien amboras, tue abó assomou-se a la jinela i preguntou quien era.
- "Chiiiiiiiiiiiiiiiiuu nun fagas alberoto que inda ye cedo", retrucou l bultio an frente a la puorta.
- De repente solta ua bóç que atelundrou l lhugar todo: "Á Zé. Si sós tu?"
- Naide más dromiu no lhugar aqueilha nuite.
- Era l armano Zé Francisco (Corta Mar) que chegaba de la guerra. L outro (Donis) tamien tornou passadas uas semanas i l que tén que se l diga ye que eilhes fúran los únicos de Cicuiro, estebírun na guerra l todo tiempo i un nunca soubo que l outro tamien estaba alhá.
Se quien manda botar los uolhos nestas letras, al menos que nunca pense na botar abaixo la única puonte de lajas que resta no lhugar: an frente a la casa de Marie Rola.
.
Buonas nuites
I buona suorte

Sem comentários: