3.3.10

Dous anhos


Fai algun tiempo que eiqui - i noutros sítios tamien - pouco tengo escrebido. Nun sei se ye falta de gana, pouca anspiraçon ou "bruxedo" de curandeiros de tiempos modernos. Mas hoije dezafiei todo mundo: tenie que benir eiqui. Afinal de cuontas tengo que cunfessar que se nun fura este rinconico, muita cousa tenerie quedado por fazer, tanta persona por conhecer, tanta palabra por escrebir, tanto mundo raiano por amostrar ...
... cume por eisemplo l escritor cicuirano que siempre ye un gusto ler.
Cun el bos deixo neste die.

CANÇON TELÚRICA
“Iou digo a la tierra que me cria: Mai,
Tu sós la mie bida”.
Citaçon de l lhibro: Terra Minha Mãe

Tierra ye nuossa mai pus deilha nós bibimos
I a la qual – negar nun puodo – un die tornaremos.
I anquanto esse rato selumbron nun chegar
Puodan mius uolhos ber l sol i l lhunar.
La tierra ye nuossa mai, a las bezes pedregosa
Mas quei? Se an cada frincha nacir ua rosa?!
Nós somos spinos, la rosa, l candor
Daqueilha que mos cria, e respira amor.
Ye por esso que iou canto l suolo de que sou feito;
Solo pido que aceite l miu último preito
Até repousar de las cuontas desta bida.
Siléncio! Acolhouca está la tierra pormetida.
Mai querida, mie camica i mie última xerga.

(no oureginal)
CANÇÃO TELÚRICA
“Eu digo à terra que me cria: Mãe,
Tu és a minha vida”.
Citação do livro; Terra Minha Mãe

Terra é nossa mãe pois dela nós vivemos
E á qual – negar não posso – um dia voltaremos.
E enquanto esse momento ignoto não chegar
Possam meus olhos ver o sol e o luar.
A terra é nossa mãe, às vezes pedregosa
Mas quê? Se em cada frincha nascer uma rosa?!
Nós somos os espinhos, a rosa, o candor
Daquela que nos cria, e respira de amor.
É por isso que eu canto o húmus de que sou feito;
Só peço que aceite o meu último preito
Até repousar das lides desta vida.
Silêncio! Além está a terra prometida.
Mãe querida, meu berço e meu último leito.

Padre Zé - Mogofores
Nota: Abraço especial para Manuel Carbalho pula fuorça i las eideias que botou.

4 comentários:

Amadeu disse...

Buonas nuites Boieiro,

Yá staba cun suidades.
Inda bien que apareciste i mira a ber se nun tardas tantas. Bá, anima-te, que esso de bruxedos anda zbiado para outros lhados.
Un abraço,
Amadeu

Amadeu disse...

«An baixo de la raia nace um ribeiro.
Ribeiro que fui e yê la memória de um pobo pequerrico, cun meia dúzia d'almas e eigual a todos los pobos pequerricos de la raia.»

Fui assi que ampeceste l die 2 de márcio de 2008.
Hoije podemos dezir que l ribeiro ye este blogue Balhe de la Baglina.
Apuis ajunteste Manuol Carbalho que tamien porquei se fui assomando.

You afiç-me a eiqui benir todos ls dies, chuoba que nebe, cumo quien faç ua romarie. L que you daprendi, las pessonas que you coinci eiqui nestes dous anhos! Nien dá para cuntar, porque assi mos ban medrando ls dies i nós mesmo yá nun quedamos armanos.

Bien haias Boeiro, bien haias Manuol. Fuorça amigos, que la bida ye madraça a las bezes, mas un nun se puode quedar i ten que andar palantre.

Gustaba de bos ber als dous porqui mais bezes. Talbeç por un cachico de eigoismo: ye que assi tamien you me sinto melhor de benir eiqui.

Un abraço arrochado i bamos para mais un anho, un anho de cada beç.
Amadeu

Manolacas disse...

(...) muita cousa tenerie quedado por fazer, tanta persona por conhecer, tanta palabra por escrebir, tanto mundo raiano por amostrar."
Pois, amigo Alcides, esta é a prova real de que vale a pena continuar a sementeira. A colheita, quase sempre inesperada, diferente do planeado, será farta e enriquecedora. É dando-nos, entregando-nos, que recebemos as mais saborosas recompensas.
Esta página tem sido preciosa para mim. Foi através dela que reencontrei lugares, rostos e sons que julgava para sempre perdidos nas voltas da vida.

Boieiro disse...

Buonas tardes Amadeu i Manolacas

Podie dezir que ye falta de tiempo l pouco que tengo andado porqui, mas cume diç tiu Moisés: l tiempo dá-lo Dius de graça.
Un die de cada beç i que la açuda desta Baglina seia proporcional a la de l Balhe. Alhá yá abriran las gateiras, l ribeiro bai cheno i ls manantiales cebados. Porqui, bamos arramando letras i boubadas quando calha i se l "sol" anda a modos. Ganas de acorrear nun me faltan.

Un abraço arrochado