7.3.10

GULAG

Onte tube ua beç más l prebileijo de cumbersar cul Padre Zé. Furan falas menos cumpridas que outras de tiempos atrás mas assi i todo capazes de mos apegar la buona manha de escuitar modos cenzielhos i al mesmo tiempo estruturados de ber l mundo. "Sabes", dezie, "passo la maior parte de l tiempo a ler i a escrebir"... i no almairo delantre, antre diários i lhibros de eiditora, alhá estaba un, de capa branca, gordo, c'ua sola palabra no lhombo: GULAG
L resultado dessas leituras passou-lo a poema, ls bersos que el mos dá, de graça.


GULAG
Nun sei cume ye possible un tanto sofrir?!
La esplicaçon parece ser mesmo esta:
Todo neilhes yá se morriu,
Solo la esperança de bibir ye que resta.

Son muortos-bibos cadáberes ambulantes
Para quien solo hai l agora na hora
Sien brilho, sien aspuis i sien antes.
Boubos de fome, nien sáben que inda eisisten.

Mesmo assi, arrastrando-se, rejisten.
Yá nun sabemos se se diç manhana ou “amanhã”
Bibimos? Morreremos? Nien se pensa;
Maior que la bida la delor ye eimensa.

Anboldrigando-se quales lhumbrizes, bamos i esperamos.
Ls abutres, de l alto espreitan la sue suorte
Admirados por achá-los, purmeiro, que a la muorte.
Mesmo assi nun hai fé dalgun suicídio:

Las ganas de bibir son eiqui un prodígio …
Ou por ser crudo? Nun será antes un tabu?
Abaldonan-se, nien sequiera yá se lhaban,
Nien catan ls chizmes que manaban.

Perdiu-se toda la denidade houmana;
I estando esta perdida, cumo? I quien la sana?
Á Dius, mas essa palabra GULAG
Nun se diç. Ye cume un çurriago
Un tabu … paraíso perdido i anfeliç …

(no oureginal )
GULAG
Não sei como é possível um tanto sofrer!?
A explicação parece ser mesmo esta:
Tudo neles já morreu,
Só a esperança de viver é que resta.


São mortos-vivos cadáveres ambulantes
Para quem só existe o agora na hora
Sem brilho, sem depois e sem antes.
Loucos de fome, nem sabem que ainda existem.


Mesmo assim, arrastando-se, persistem.
Já não sabemos se se diz amanhã ou “manhana”
Vivemos? Morreremos? Nem se pensa;
Maior que a vida a dor é imensa.


Rastejando quais vermes, vamos e esperamos.
Os abutres, do alto espreitam-lhe a sorte
Surpresos por encontrá-los, primeiro, que a morte.
Mêsmo assim não nos consta de algum suicídio:


As ganas de viver são aqui um prodígio …
Ou por ser cru? Não será antes um tabu?!
Negligenciam-se, nem sequer já se lavam,
Nem catam os insectos que prolificavam.


Perdeu-se toda a dignidade humana;
E estando esta perdida, como? E quem a sana?
Ó Deus, mas essa palavra GULAG
Não se diz. É como um azorrague,
Um tabu … paraíso perdido e infeliz …

Mogofores, 23/07/2009
José F. Fernandes

Sem comentários: