9.5.08

Armandina

Aquel anho la besita al santuairo de la Bierge de l’Aparecida fui menos apressiado. L nieto yá tenie cinco anhos i nun era neceçairo andar cun panhales nien cun lheite angarrafado que el sorbie pu la teta de borraixa.
Ajoeilhada delantre de l altar pensou na sue Birge de l Rosairo i nas lhágrimas que se escurrien de l curaçón siempre que pensaba naqueilha eimaije de santa cun pelo quelor de ouro que quedaba eilhi quetica na eigreija donde la batizoran. Fazie quarenta anhos que deixara Cicuiro cul sou home i la filha, fugida de fomes i canseiras an busca de dies menos agres i más calientes do que naqueilha tierra çquecida ne l fin de mundo. Achou l calor i antruidos cume nunca manginou mas aquel lhembrar de las boiadas no Balhe de la Baglina nien un die le saliran de l’eideia: L pai, la armana, l armano, cunhados i suogros, todo quedara para trás. Nun fura la cumpanha de l’home, de la filha i de los nietos i todo nun passarie d’un çterro. I esse anho eilhi estaba eilha outra béç delantre de la Santa ora rezando ora quedando quetica cume un reixenhor amansiado a pedir fuorças para poder tornar un die a sue casa. Si, que la sue casa era lhougo eilhi antre l’eigreija i l ribeiro.
Furan salindo daquel sagrado maior que cien eiras de Bouça Çanca cun las promessas cumpridas i los deseios pedidos, adreitos a ua sierra mui alta, anté la pensón que l genro habie guardado para çcansar dous ou trés dies cun toda la família naquel lhugar antre sierras, loinge de l mar i de l rebolhiço de la grande cidade. Furan chubindo chubindo anté quedar bien ne l alto i donde se podie abistar meio mundo.
Inda se you bisse los pinhos de tiu Primo na Cándena, pensaba Armandina. Esses abistaban-se zde l cabeço de Mogadouro, mas daqueilha Mantiqueira … solo se bien cidades grandes, uas seis ou siete. Al sentir la mano de l sou home ne l ombro, apuntou adreitos al mar, agarrou-le los dedos cun fuorça i dixo-le cun la bóç a tembrar que nun passarie outro anho sien beber auga de la fuonte de la Senhora. I inda haberie fuonte de la Senhora?!
Nien meio anho passado i yá eilha i l nieto estaban na carreira de l Santos que bai de Lisboua a Miranda. Habie dues nuites que nun dromie i l suonho tamien nun l apertaba. De Pertual pouco habie coincido a nun ser la biaije anté l barco que la habie lhebado pal Brasil, mas parecie todo tán zfrente. I staba: l pai, un santo i buon home i los suogros yá habien muorto, l cunhado reformado de la Alemanha, fuora las casas, las estradas, la lhuç por filos, l’auga an canhos, tratores, alcatrán i gente bielha de la sue eidade i nuoba que nunca saberie quien era nien que la bisse a la sue puorta.
L curaçón batie más fuorte quanto más cerca estaba de l lhugar. Salida de la carreira an Miranda, inda tenie que apanhar outra para Cicuiro. La de Lisboua quedaba eilhi.
Dous ou trés rapazolas de fardeles cun quelores que tamien iban para aqueilhes lhados, era la carreira de ls estudantes, ajudoran-la a meter las malas. Si habie crecido Miranda! De ua cousica an drento de las muralhas puso-se quaije anté Peinha Branca! Yá nun pensaba dreito solo de manginar cume ancuntrarie la sue tierra mas inda le pediu a l cundutor que la abisasse quando chegasse a Cicuiro.
Abisar quando chegasse a Cicuiro? Bá, nun sei porquei, pensaban ls estudantes i l cundutor. An Cicuiro nun demudaba nada a nun ser los uolmos que se habien secado todos i un ou outro palheiro caído, mas esso nada, que l de más estaba eigual al que siempre coinciran! Quien serie aqueilha persona i l garotico a falar brasileiro? Al melhor andaba perdida ou buscaba algun amigo ou pariente por aqueilhas paraiges.
Aquel oulhar miraba para todo: la estrada, las touças, l cielo, las personas, nun le escababa nien mosca. La carreira parecie parada antre l semitério i l meio de l lhugar quando se oube ua bóç:
- Cicouro!
Que poulo dou l curaçón! Si aguantarie? Armandina mirou pa la puorta, aspuis para todos, agarra la mano de l nieto cun fuorça i al pisar fuora de la carreira, antre choros i a çelhuçar, a muito custo inda cunseguiu dezir … “o … meu … Cicouro”. Naciu-le ua bida nuoba. Agora si podie chorar a la farta las lhágrimas que quedoran guardadas toda la bida. Ai cachicos que balen todo l que ai neste mundo i esse era un d’eilhes.
Ancubriu-se la carreira para alhá de Sant’Amaro i cun las malas de biaige inda ne l meio de la estrada, todo mundo cuntinou calhado a oubir l ribeiro que naqueilhes uolhos corrie i que a ls poucos ceboran ls manantiales lhacrimales de trés ou quatro estudantes que se ancantóran a ouserbar l milagre que ua tierra puode faer a ua filha que l bejita aspuis de tanta auga haber nacido na fuonte de la Senhora.

Buonas nuites
i buona suorte
.

5 comentários:

Anónimo disse...

eu sei kem tu es o boieiro mas nao e isso que interessa se queres documentos vai a junta de freguesia e pede os livros da abadia

Boieiro disse...

Boa tarde Elói

Eu sei que a junta tem os seus arquivos e muito bem conservados mas de momento essa não é a parte mais importante.
Como deves ter percebido, o que realmente interessa é recolher e mostrar fotografias de pessoas que nasceram em Cicouro, ou que de algum modo estiveram ou estão relacionados com a aldeia.
Gostavas de ver uma fotografia do teu pai quando tinha a tua idade, assim como viste os teus trisavós?!?!?
Envia-me o endereço que eu mando-ta mesmo antes de a publicar.
Obrigado pela visita e pela informação.

Um abraço

Amadeu disse...

Apuis de ler esta cuonta, bien rial, podemos preguntar: mas porquei esta eimoçon até al choro cun ua terrica (seia qual fur) adonde nacimos?
An mie oupenion por dues rezones:
- porque tenemos raízes cumo las arbles;
- porque an nós se repite l mito de l paraíso perdido, i nunca paramos an busca del.

Bien haias por mos traieres mais esta cuonta, tan bien screbida, á Boieiro.

Un abraço,
Amadeu

Boieiro disse...

Buonos dies Amadeu

Esta cuonta fui-me cuntada por ua estudanta - oubrigado Aida - que todo biu i ouserbou zde Miranda anté Cicuiro. You si la escrebi mas nun le cunsegui dar toda la carga eimocional que de berdade tén i quedo zgustado por esso.
Fai-me lembrar miu pai quando dezie que poderie correr meio mundo i bibir ne l outro meio, mas quien le tirasse la Çpeciosa tiraba-le todo. Era l sou Éden ...

Abraços

Anónimo disse...

o meu email e eloi-_-daniel@hotmail.com


pedias ao david que ele tem